Panduri – pod tym hasłem może Wam wyskoczyć w Google Rumuńska drużyna piłkarska. Ale chodzi o 3-strunowy gruziński instrument szarpany. Zazwyczaj korpus i gryf wykonywane są z 1 kawałka lokalnego drewna. Strojone jest do A-C#-E lub G-A-C. Protoplastą instrumentu była prawdopodobnie grecka pandura znana już w IV p.n.e. Przed Xw odmiany panduri znane były także w krajach ościennych: w Armenii jako pandrini, w Persji jako tanburi, na Ukrainie jako bandura, w Arabii jako tonburi. Z instrumentów europejskich panduri przypomina nieco gitternę. W samej Gruzji w zależności od regionu, istnieją różne wariacje kształtu, rozmiaru i zdobień instrumentu, m.in. chonguri z dodatkową czwartą struną. W gruzińskiej tradycji panduri było bardzo rozpowszechnione, zwłaszcza wśród górali i pasterzy. Można było je spotkać w domach, wiszące w widocznym miejscu. Wartość dobrze wykonanego instrumentu równała się jednej owcy. Służyły do akompaniamentu zarówno dla heroicznych pieśni, świąt religijnych jak i ślubów, tańców i biesiad. Gdy zmarł członek rodziny, dźwięk panduri cichł w domostwie na cały rok. Głowa rodu używała dopiero go na znak zakończenia czasu żałoby, po czym przekazywała go kolejnej osobie.
Saz – (także bağlama) tradycyjny turecki 7-strunowy instrument szarpany z charakterystycznym bardzo długim gryfem i wiązanymi progami. Popularny w różnych odmianach także w Iranie (setar), Armenii, Azerbejdżanie. W podobnej formie znany jest już od VIIIw. Powiązany z bułgarską tamburą czy greckim bouzouki. 7 strun strojonych jest w oktawach w trzech grupach np. 2xG, 2xD i 3xA. Dodatkowe progi instrumentu obejmują także ćwierćtony charakterystyczne dla muzyki arabskiej.
Bałałajka(ros. bałabajka) co prawda jest to instrument z XVIIw, ale rzewne brzmienie skutecznie przenosi słuchacza w przeszłość. Bałałajka w dzisiejszej formie pochodzi z Rusi i Ukrainy, ale przejęta została od tatarów, czy kazachów. Istnieją wersje altowe, basowe, a nawet kontrabasowe, które weszły w skład rosyjskich orkiest narodowych.
Kobza – w trakcie remontu.

Kemenche – (kemençe od perskiego kamancheh, co oznacza „mały łuczek”) 3-strunowy instrument smyczkowy pochodzący z Turcji, ale znany także w Grecji i Iranie. Spokrewniony z lirą bizantyjską. Dziś popularne są dwie odmiany. Pierwsza to podłużne (ok 55cm) kemenche z regionu Morza Czarnego, na którym gra się smyczkiem (yay) trzymając „w powietrzu” lewą dłonią za szyjkę. Oraz mniejsze (ok 40cm) i gruszkowate w kształcie kemenche klasyczne (karadeniz kemençesi), na którym gra się techniką paznokciową, na siedząco, trzymając instrument w pionie i opierając o lewe kolano i pierś. Czasem także między kolanami. Klasyczne kemenche wykonywane było najczęściej z jednego kawałka śliwy. Muzycy najczęściej grali używając 2 strun w tym jednej otwartej jako burdonu. Używali wielu ozdobników i nieoczywistych harmonii i skali ćwierćtonowej.
Jouhikko – instrument z gatunku lir smyczkowych, znany w w Europie w różnych odmianach. Ten rodzaj pochodzi głębokiej skandynawii, bo aż z Finlandii. Tradycyjnie zaopatrzony w smyczek i struny z końskiego włosia przyciskane wierzchem palców. Nasz egzemplarz wykonał Łukasz Hołuj.
Maryna – ludowy instrument basowy z północnej Wielkopolkski. Oryginał znajduje się w Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu. Nasz egzemplarz wykonał na zamówienie Tomasz Czypul. Link
Z drugiej strony za pierwowzór może być uznany bardzo dziwy instrument znany w XII-XVIIIw, czyli sięgająca 2,2m wysokości Tuba Maryna lub Tromba Marina, Trąba Anielska. Znana we Francji jako Trompette Marine, w Anglii jako Trumpet Marine, w Niemczech jako Trumscheit, Marientrompete, Trompetengeige, Nonnentrompete, Nonnengeige. Link
Viella – (fr. vielle, niem. fiedel, ang. fiddle, hiszp. vihuela) najwcześniejsze z zachowanych ilustracji i rzeźb przedstawiających tą rodzinę instrumentów, pochodzą już z X i XI w. Viella w trakcje swojej ewolucji wyparła rebab i po drodze z violą, stanowi pierwowzór dzisiejszych skrzypiec. Występowała w różnych kształtach od owalnego, kanciastego do przypomianjącego ósemkę. Najczęsciej maiała 5 jelitowych strun (np. d, G, g, d', d') w tym 1 burdonową. W Polsce podobny instrument z XIVw odkryto na terenie Elbląga. Wykonawcą naszego egzemplarza vielli jest Gdański lutnik Hubert Połoniewicz.
Link1, Link 2, Link 3

Baraban – bęben ludowy grany oburącz pałkami, często wyposażony w talerz. Naciąg z skóry koziej. Nasz baraban jest zmixowany z Panderu – kwadratowym bębnem ręcznym pochodzenia Marokańskiego, znanym także w Galicji i na półwyspie Iberyjskim. Panderu w Maroku służy ulicznym grajkom do akompaniamentu przy opowiadaniu historii. Gra się na nim palcami, trzymając oburącz nad głową lub pałką, opierając rogiem na kolanie. Pomiędzy ramą rozciągnięte są struny dodające dodatkowy ton.
Davul – duży bęben znany pod różnymi nazwami (tupan, doli) w Turcji, Iranie i prawie całych Bałkanach. Grany z basowej strony drewnianą pałką z drugiej dłuższą "batutą". Naciąg najczęściej ze skóry koziej i owczej, regulowany sznurem, kołkami lub przesuwanymi skórzanymi "koralikami". Nasz egzemplarz ma 22" średnicy i wykonał go dla nas niemiecki lutnik Stefan Pietschmann.
Bębny – obręczowe i bębny szamańskie z naciągiem ze skóry koziej. Historia takich bębnów sięga czasów przedbiblijnych a znane były praktycznie na całym globie i we wszystkich kulturach. W rękach prawdziwego szamana, jest to przedmiot wręcz magiczny.
Przeszkadzajki - w tym jingle, shakery, kołatka, janczary – czyli instrument perkusyjny w postaci rzędu małych dzwoneczków, oryginalnie przywiązywany do uprzęży końskich. W zespole, wiązane na kostce, zajmują rolę perkusyjnego crasha. Znajdzie się nawet arabski rodzaj kastanietów kakebs (qraqeb).
Bumbas znany również jako ozembuch (Słowacja), pogocello, stump fiddle, boom-ba, boom bass, hum strum, stomp stick. Kij z perkusjonaliami, na górze zdobiony czesto motywem diabła. W przeciwieństwie do Diabelskich Skrzypiec nie posiadający strun.
http://www.stumpffiddle.net/

Flet prosty – (hiszp. flauta, wł. fiauto, niem. Flöte, Fleite, fr. flûte douce) albo inaczej aerofon wargowy dziobowy... Najstarsze przdstawienie fletu prostego pochodzi z rejonu Francji z XIw. A najstarszy egzemplarz muzealny z Niemiec z XIIw. W odróżnieniu od wcześniejszych piszczałek, chodzi o instrumenty z ustaloną skalą i 9 otworach. Pierwsze traktaty przedstawiające opalcowanie fletu prostego to "Musica getutscht" Sebastiana Virdnunga z 1511r., oraz Opera institulata Fontegara Silvestro di Ganassi z 1535r. Najlepiej brzmią te wykonane z drewna gruszy.

Drumla – kuty ze stali instrument zwany mylnie żydowską harfą (Jew's harp przekręcone od jaw harp). Znany od wieków od Europy przez Azję, Indochiny po Alaskę. Nasz egzemplarz pochodzi z Ukrainy.
TELEFON:
+48 886-257-281
E-MAIL:

dziwoludy@gmail.com
FANPAGE:
facebook.com/Dziwoludy
YOU TUBE:
youtube.com/Dziwoludy
DEMO:
soundcloud.com/Dziwoludy
INSTAGRAM:
instagram.com/Dziwoludy


Projekt: DigitalArtist.pl